Świadectwa wyleczeń

Krystyna — świadectwo. Jak dieta orkiszowo- warzywna i post wg zaleceń Św. Hildegardy pomagają mi dbać o zdrowie i samopoczucie-świadectwo.

Moje spotkanie ze Św. Hildegardą było „przypadkowe”, choć wiemy, że w życiu nic nie jest dziełem przypadku. Uczestniczyłam wtedy (dwa lata temu) w rekolekcjach i kilkukrotnie usłyszałam od różnych osób z nich korzystających, że są w Polsce organizowane wyjątkowe rekolekcje z postem Św. Hildegardy i że koniecznie muszę w nich uczestniczyć. Niewiele wiedziałam wtedy o spuściźnie Mniszki, ale zainteresowałam się tematem na tyle, że wkrótce zapisałam się na zajęcia Studium Nauk Św. Hildegardy i w tym roku w czerwcu po czterech semestrach nauki na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu uzyskałam tytuł Specjalisty Nauk Św. Hildegardy II stopnia. Stopniowe zgłębianie bogactwa myśli tej Świętej zbiegło się z przeżywaniem żałoby po stracie męża. To był bardzo trudny czas a Św. Hildegarda stała się wyzwaniem, które pochłonęło mnie na tyle, że mogłam choć na chwilę oderwać myśli, emocje i uczucia od Straty, którą poniosłam. Hildegarda dała ukojenie skołatanej duszy i zmęczonemu wyczerpanemu sercu. Krok po kroku, z ciekawością dziecka zaczęłam wdrażać do swego życia Jej złote zasady życia i teraz mocno pilnuję, by równoważyć czas snu i czas aktywności i we wszystkim mieć właściwą miarę, czyli mensurę. Brakowało mi tego wcześniej- zwłaszcza bezsenne noce były moją zmorą.

Nauk Św. Hildegardy nie można sprowadzić tylko do orkiszu i diety, o której najczęściej myślimy, że jest określonym w czasie sposobem odżywiania. Że ma początek i że kiedyś się skończy. Nic mylnego. Hildegarda to coś więcej — to styl życia, to powrót do równowagi i do harmonii.

Doświadczenie z programem odżywiania się wg zaleceń Świętej Benedyktynki rozpoczęłam od oczyszczenia organizmu miodem gruszkowo-ziołowym. Miałam wtedy tyle entuzjazmu w sobie, że nie przeszkadzał mi jego specyficzny , dotąd nieznany smak. Ponieważ jestem taką „Zosią-samosią” to miód zrobiłam z własnych gruszek i z miodu od przyjaciół a zioła dokupiłam. Ta złota kuracja, bo tak ją określa sama Hildegarda fantastycznie wpłynęła na mój układ trawienny. Poczułam, że moje jelita „odgazowały się”. Ta kuracja jest wstępem do stosowania diety orkiszowo-warzywnej czy postu i nie należy jej omijać. Miód gruszkowo-ziołowy stosuję dwa razy w roku, wiosną i jesienią. A od maja do października piję w dawkach zalecanych przez Świętą wino piołunowe, samodzielnie przygotowywane. Moja wątroba i jelita dziękują mi za taką troskę. A do goryczy piołunu naprawdę można się przyzwyczaić. Moje śniadanie to zazwyczaj habermus, czyli orkiszowianka z dodatkami. To jest moje odkrycie kulinarne- jak tak przepyszną potrawę można sporządzić w prosty sposób i w bardzo krótkim czasie. Wiadomo, każda chwila spędzona wczesnym rankiem w łóżku jest tak cenna, nikt nie lubi wstawać o świcie. To poranne przeciąganie się, kolejne drzemki w telefonie skracają nam czas do wyjścia do pracy. I zaczyna się gonitwa pomiędzy kuchnią a łazienką. I dlatego habermus jest tak idealną potrawą dla porannych leniuchów. Ja przed poranną toaletą wsypuję do litrowego garnuszka 3 kopiate łyżki płatków orkiszowych i zalewam zimną wodą- ok. 1,5 szklanki. Zostawiam na małym ogniu i pędzę do łazienki. To wystarczający czas, by orkiszowianka zagotowała się. Trzeba jeszcze podgotować ok. 5 minut, można wkroić surowe jabłko czy gruszkę, albo dodać odrobinę suszonych owoców (daktyle, rodzynki czy żurawinę). Ale ostrożnie — im więcej, tym bardziej kalorycznie. Koniecznie trzeba doprawić cynamonem cejlońskim, można imbirem w proszku i goździkami. Zamieszam tę miksturę i wlewam jeszcze dosyć rzadką do półlitrowego termosu z szerokim wlotem. Zakręcam wieczko i zabieram z sobą do pracy. Takie „hildegardowe” śniadanko zjadam ok. 11.00. Płatki orkiszowe dogotowują się w termosie i gęstnieją.

Są tak pyszne i ciepłe, zgodnie ze wskazaniami Świętej Hildegardy. Piernikowo- cynamonowy zapach roznosi się po całym moim biurze. Pamiętam jeszcze o dodaniu kilku migdałów- na lepszą koncentrację i nastrój. Trzeba pamiętać, że migdały nie mogą być gotowane w habermusie, bo mają wtedy za dużo substancji toksycznych. Ale gdy potrawa trochę ostygnie to nie ma ku temu przeszkód. Warto też na wstępie procesu przygotowania tego śniadania wsypać ok. płaskiej łyżki babki płesznik. Ona świetnie zagęści potrawę i spowoduje, że uczucie sytości będzie się utrzymywało przez co najmniej cztery godziny, dzięki czemu nie pojawi się pokusa podjadania. Orkiszowianka podnosi też nastrój i mam więcej energii. I ….bardzo uzależnia, w pozytywnym znaczeniu i się nie nudzi. Mogę ją jeść codziennie! Nieraz myślę- „jak mogłam wcześniej żyć bez niej?”

Zgodnie z zaleceniami Świętej Benedyktynki orkisz w różnych produktach na stałe zagościł na moim talerzu. A kasza orkiszowa z warzywami sezonowymi jest fenomenalna. Żeby skrócić czas jej gotowania, zawsze zalewam porcję kaszy zimną wodą, ok. centymetr więcej ponad powierzchnię kaszy i zostawiam na kilka godzin. Jeśli kaszę chcę gotować po południu to namaczam ją rano. Dzięki takiemu zabiegowi gotuje się ona bardzo szybko, w tej samej wodzie , co się moczyła. Dodatkiem do niej mogą być oddzielnie uduszone warzywa sezonowe w postaci jarzynowego gulaszu, zawsze przyprawionego galantem i bertramem (do orkiszowianki też dodaję te przyprawy), albo warzywa na parze. Świeży koperek, szczypiorek czy nać pietruszki podkręcą smak. Nadmiar kaszy zabezpieczam w lodówce i wykorzystuję kolejnego dnia, również w postaci na zimno, jako dodatek do sałaty. Z kaszy przygotowuję także farsz do warzywnych gołąbków. Odkąd jem regularnie kaszę czuję się lżejsza, obwody w pasie zmalały a energia czasem mnie „rozsadza”. Nie jestem ospała, nie mam wilczych napadów głodu a moje orkiszowe kaszotta są naprawdę urozmaicone. Nie lubię się nudzić w kuchni i nieustannie odkrywam nowe smaki i niecodzienne połączenia produktów. Dlatego uważam, że styl odżywiania jaki proponuje Święta jest sposobem na wyzbycie się wszechobecnych trucizn z marketów i zastąpienia ich ciepłym, ogrzewającym ciało i duszę orkiszem. To naprawdę działa ! Efekty pojawiają się już po kilku dniach. Przy drażliwości jelit moja przyjaciółka dzięki moim sugestiom i zmianie sposobu odżywiania na „hidegardowy” zrezygnowała (po konsultacji z lekarzem) z przyjmowania leków i pozbyła się na zawsze dolegliwości jelitowych. A wcześniej leczyła się ponad trzy lata. Wystarczyło wyeliminowanie zbóż i zastąpienie ich orkiszem , oczywiście ze sprawdzonego źródła, prastarej odmiany, a nie ze spożywczych dyskontów.

Poza orkiszem w postaci ziaren na moim talerzu często pojawia się makaron z jasnej albo z ciemnej mąki orkiszowej. Gotuje się szybko, jest smaczny i syty. Jeśli zjadam miskę makaronu z warzywami na ciepło do godziny 17.00 to naprawdę nie mam potrzeby jedzenia kolacji. Bonusem jest mój dobry sen, lekki żołądek i satysfakcja, że zmieściłam się w spódnicę, która jeszcze pół roku temu byłą bardzo mocno opięta. Bez rygorów, jakie niosą z sobą diety redukcyjne, tzw. odchudzające, bez ograniczeń w ilości jedzenia schudłam, nie wiem nawet kiedy, kilka kilogramów. Codziennie uzupełniam moją dietę herbatą z kopru włoskiego. Nie kupuję kopru w torebkach tylko szukam w sklepach kopru w ziarnach. Dlaczego? M.in. z tego powodu, że najwięcej aromatu i zdrowotnych właściwości można uzyskać z kopru gotowanego, a nie zaparzanego. Czubatą łyżeczkę ziaren zalewam szklanką wody i zagotowuję w małym kubku, potem jeszcze gotuję ok. 3 minut i zostawiam pod przykryciem, żeby herbata „naciągnęła”.

Do orkiszowych dań szukam nieoczywistych warzywnych połączeń. W moim ogrodzie przydomowym jest też „hildegardowo”, więc mam nieprzebrane źródło witamin i minerałów. Wiosną korzystam z młodych pędów chmielu, które przysmażone na maśle klarowanym z czosnkiem niedźwiedzim i podane z kaszą orkiszową stanowią prawdziwe królewskie danie. Albo podagrycznik, który wspaniale smakuje z zieloną sałatą i dressingiem na bazie oliwy z oliwek i octu winnego- w moim przypadku też własnej produkcji. Przykłady moich kulinarnych podróży z orkiszem w roli głównej można mnożyć i przytaczać. Ale najważniejsze jest to, że moja przygoda ze Św. Hildegardą to nie jednorazowy epizod, to już styl życia; szerzej otwarte oczy na piękno i bogactwo świata roślin i wdzięczność Panu Bogu za wszystkich, którzy zgłębiają nauki Świętej, popularyzują Jej dorobek i zachęcają innych do poszukiwań.