Filmik S. Blanki i ks. Jacka o cnotach wstawmy w rozwój duchowy. Treść dopiszemy
Rozwój duchowy
Wychowani w tradycji chrześcijańskiej często utożsamiamy duchowość z pobożnością. Jednak nie zawsze idą one w parze. Duchowość, to coś dużo głębszego. Każdy człowiek posiada duchowość naturalną, ponieważ każdy człowiek posiada wrażliwość na piękno, prawdę i dobro. Nie trzeba być człowiekiem pobożnym, aby doświadczać przeżyć duchowych. Duchowość więc, to pewna zdolność do kształtowania siebie, do zmiany swoich postaw, do odpowiedzialności i wreszcie do rozwoju, czyli do uczenia się nowych umiejętności. Nie tylko tych z zakresu wykonywania zewnętrznych czynności ale, a może przede wszystkim umiejętności z zakresu na przykład wchodzenia w relacje i budowania ich, umiejętności radzenia sobie ze stresem, empatii i wrażliwości na innych.
W swoim systemie medycznym święta Hildegarda kładzie bardzo duży nacisk na duchowość czyli tę właśnie zdolność do dostrzegania i kształtowania swojej wewnętrznej przestrzeni, głębi. Przestrzeń ta ma wpływ także na nasze ciało, ponieważ nie jest czymś zewnętrznym wobec nas ale jest integralną częścią istoty ludzkiej. Dlatego duchowość człowieka ma tak duży wpływ na zdrowie jego ciała.
Jedna z ksiąg św. Hildegardy Liber vitae meritorum opisuje szereg postaw wewnętrznych wobec siebie samego lub świata zewnętrznego; pozytywnych lub negatywnych. Hildegarda nazywa je cnotami i wadami. To właśnie cnoty czyli postawy pozytywne mają dobry lub wręcz często leczący wpływ na nasze ciało. Postawy negatywne osłabiają naszą odporność i wrażliwość, co w konsekwencji prowadzi do osłabienia sił witalnych naszego ciała. Hildegarda przypisuje te postawy do poszczególnych narządów lub uzależniając od wewnętrznych postaw właściwe funkcjonowanie organizmu.
Jest jeszcze jeden aspekt duchowości bez którego trudno zrozumieć myśl medyczną św. Hildegardy. Otóż jest to chrześcijańskie rozumienie duchowości. Jest to zdolność do przyjęcia Ducha Świętego, zamieszkiwanie Ducha Świętego w człowieku. Dla Hildegardy chrześcijaństwo nie jest tylko systemem moralnym ale przede wszystkim systemem metafizycznym, złożoną strukturą, której częścią jest człowiek. Nie jesteśmy oddzieleni od świata, ale jesteśmy integralną częścią całej natury. Jednocześnie Hildegarda zakłada istnienie Stwórcy, który jest odrębny od Stworzenia i pozostaje na zewnątrz Stworzenia. Ma z nim jednak kontakt przez dar Ducha. Hildegarda nazywa ten dar z zewnątrz viriditas – siłą życia Dla Hildegardy życie nie jest przypadkowym wydarzeniem lub naturalną konsekwencją istnienia materii. Jest ono darem Stwórcy.
Tak rozumiana duchowość, to więc zdolność do przygotowania miejsca dla viriditas otrzymywanego spoza naszego świata. Niezależnie od tego czy otrzymamy go sakramentalnie czy jako wolny Dar Boży, jest on źródłem prawdziwego zdrowia i zasadą porządkującą wszystkie aspekty życia. Święta Hildegarda zachęca nas abyśmy wszelkimi sposobami zadbali o rozwój duchowy, to znaczy przygotowanie miejsca dla viriditas, rozumianego jako żródło zdrowia dla ciał, ale także jako przygotowanie do życia w innym wymiarze – w wieczności. Temu celowi właśnie służą różne sposoby przygotowania owego miejsca: na przykład posty, modlitwy, ogólnie rozumiana pobożność, liturgia i sakramenty w Kościele.